Porady i wskazówki
Fotowoltaika
Jak działa ogniwo fotowoltaiczne

Jak działa ogniwo fotowoltaiczne

Spis treści
    ogniwo fotowoltaiczne budowa

    Energia elektryczna z fotowoltaiki jest nazywana odnawialną, ponieważ nigdy się nie wyczerpie. To trochę tak, jakby lodówka zawsze była pełna jedzenia.

    Poniżej wyjaśniamy jak funkcjonuje ogniwo fotowoltaiczne – podstawowy element modułu fotowoltaicznego.

    Zobacz, ile kosztuje instalacja fotowoltaiczna do Twojego domu

    Porównaj bezpłatnie oferty

    Święty Gral modułów fotowoltaicznych: sprawność

    Badania technologii fotowoltaiki od samego początku koncentrowały się na zwiększeniu sprawności konwersji energii słonecznej na energię elektryczną: wytwarzanie większej ilości energii elektrycznej przy użyciu mniejszej powierzchni modułów PV ma oczywiste zalety, z których jedną z ważniejszych jest redukcja kosztów.

    Do niedawna na rynku dominowały dwie technologie: monokrystaliczna i polikrystaliczna. Na przestrzeni lat pojawiły się również inne technologie oparte na materiałach innych niż krzem, takie jak perowskity, tellurek kadmu {CdTe} i diselenek miedziowo-galowy {CIGS}.

    Jednak wyścig za wzrostem sprawności sprawił, że opracowano bardziej nowoczesne, oisgające większe sprawności technologie, takie jak: PERC, TOPCon, HJT, czy Back Contact.

    Ogniwa PERC

    Ogniwa słoneczne PERC (Passivated Emitter and Rear Cell) to rodzina ogniw opartych na monokrystalicznym krzemie, które obejmują technologię PERL (Passivated Emitter Rear Locally -diffused) i PERT (Passivated Emitter Rear Totally Diffused). Technologia ta została po raz pierwszy opracowana przez naukowca Martina Greena i jego zespół w Australii na początku lat 80-tych.

    Dzięki technologii PERC, możliwe stało się zwiększenie sprawności konwersji, a jednocześnie uzyskano dodatkowe korzyści, takich jak niższy współczynnik temperaturowy i lepszą wydajność również w warunkach niskiego natężenia promieniowania słonecznego w porównaniu ze standardowymi ogniwami monokrystalicznymi.

    Technologia PERC została stosunkowo łatwo i szybko wdrożona do produkcji, bez konieczności ponoszenia znaczących inwestycji. Od 2015 roku technologia PERC zaczęła się szybko rozpowszechniać i do niedawna dominowała w branży paneli fotowoltaicznych.

    Ogniwa TOPCon

    TopCon (Top Emitter Contact) oznacza monokrystaliczne ogniwa słoneczne typu n, z tzw. pasywowanym tunelowym kontaktem tlenkowym. Technologia TopCon została po raz pierwszy zaprezentowana przez Instytut Fraunhofera w 2013 roku i jest obecnie dominującą technologią wśród producentów paneli fotowoltaicznych.

    Moduły słoneczne TopCon mają wysoką sprawność i są mniej podatne na degradację wywołaną światłem (LID), oraz wykazują zwiększoną odporność na zmiany temperatury. Charakteryzują się bardzo dobrą wydajnością nawet w warunkach słabego oświetlenia i dlatego są szczególnie odpowiednie dla regionów o zmiennych warunkach pogodowych.

    Ogniwa HJT (heterozłącze)

    Ogniwa słoneczne HJT łączą dwie różne technologie w jednym ogniwie: krystaliczne ogniwo krzemowe pomiędzy dwiema warstwami amorficznego „cienkowarstwowego” krzemu.

    Technologia HJT łączy w ten sposób właściwości krzemu krystalicznego z właściwościami krzemu cienkowarstwowego, zapewniając wyższą sprawność.

    Japońska firma Sanyo wprowadziła koncepcję HJT już we wczesnych latach 80-tych, a następnie została przejęta przez Panasonic pod koniec 2009 roku.

    W 2010 roku patent chroniący koncepcję HJT firmy Panasonic wygasł, a wraz z tym technologia została udostępniona dostawcom sprzętu i producentom w celu dalszego rozwoju.

    Ogniwa IBC

    Ogniwa fotowoltaiczne IBC (Interdigitated Back Cell) charakteryzują się tym, że wszystkie styki znajdują się z tyłu ogniwa, dzięki czemu cała przednia część ogniwa może absorbować światło bez zacieniania przez styki na przedniej powierzchni. Dzięki temu, IBC zwiększa powierzchnię wystawioną na działanie promieni słonecznych, umożliwiając przechwycenie większej ilości fotonów i przekształcenie ich w energię elektryczną, zwiększając w ten sposób sprawność konwersji.

    Efekt fotowoltaiczny

    Od ponad 150 lat wiadomo, że światło może mieć wpływ na właściwości elektryczne niektórych materiałów. W 1921 r. Albert Einstein otrzymał nagrodę Nobla za pracę związaną z wyjaśnieniem tego zjawiska.

    Ogniwa fotowoltaiczne działają w oparciu o podobne zjawisko, nazywane efektem fotowoltaicznym. Ogniwa fotowoltaiczne przekształcają światło bezpośrednio w energię elektryczną.

    Ogniwa fotowoltaiczne połączone szeregowo tworzą panel fotowoltaiczny. Z kolei panele fotowoltaiczne połączone z falownikiem oraz elementami pomocniczymi tworzą instalację fotowoltaiczną.

    Krzem – fundament ogniwa fotowoltaicznego

    Do wyprodukowania ogniwa fotowoltaicznego potrzebny jest specjalny materiał zwany półprzewodnikiem. Z piasku (kwarcowego), jednego z najpowszechniej występujących surowców, uzyskuje się krzem – fundament współczesnej elektroniki. Krzem (ang. silicon) stał się tak popularny iż pojawia się w nazwach własnych, np. Dolina Krzemowa (Silicon Valley).

    Krzem posiada szczególne właściwości – ma mianowicie cztery elektrony na orbicie zewnętrznej. Oznacza to, iż krzem tworzy doskonałe wiązania atomowe z czterema innymi atomami krzemu. W ten sposób atomy krzemu łączą się z innymi atomami krzemu. Zewnętrzne elektrony krzemu chwytają swoich sąsiadów, tworząc wiązanie, które jest bardzo stabilne.

    budowa atomu krzemu

    Wszystkie zewnętrzne elektrony atomu krzemu mają swoje pary, w związku z tym nie mogą się przemieszczać. W takim stanie, gdy elektrony są stabilnie połączone, krzem jest zwykłym materiałem, który jest bardziej izolatorem niż przewodnikiem i elektrycznie raczej mało przydatny. Aby mógł popłynąć prąd, potrzebne są wolne elektrony – przepływ prądu to ruch elektronów. Dlatego do krzemu dodawany jest inny materiał – domieszka.

    Materiał typu N

    ogniwo fotowoltaiczne fosfor

    Wprowadzenie niewielkiej ilości innego materiału do krzemu, powoduje zmianę sposobu łączenia elektronów. Fosfor różni się nieznacznie od krzemu – mianowicie posiada pięć elektronów na orbicie zewnętrznej – w porównaniu do czterech elektronów w krzemie. Obecność piątego elektronu powoduje, iż nie ma on pary, z którą mógłby się połączyć. Jest więc niestabilny i może się przemieszczać. Elektrony mają negatywny ładunek, więc gdy do krzemu dodawany jest fosfor, powstaje obszar o ujemnym (negatywnym) potencjale – nazywany jest materiałem typu n (z ang. n-type, n od negatywny).

    Materiał typu P

    ogniwo fotowoltaiczne bor

    Do krzemu można również dodać inny materiał posiadający trzy zewnętrzne elektrony – nazywa się on bor. Dodatek boru pozostawia jedno z wiązań z tylko jednym elektronem, tworząc „dziurę” w strukturze. Dziura posiada potencjał dodatni. Elektrony w krzemie z dodatkiem boru mogą przemieszczać się, aby wypełnić dziurę. Z drugiej strony, można sobie wyobrazić, że dziury się przemieszczają (w kierunku przeciwnym do elektronów), gdy elektrony przeskakują z jednego wiązania do innego. Ten ruch również tworzy energię elektryczną. Taki materiał, cechujący się deficytem elektronów, nazywany jest materiałem typu p (z ang. p-type, p od pozytywny).

    Warstwa przejściowa

    Piąty elektron w fosforze jest bardzo luźno związany z atomem – może zostać uwolniony pod wpływem niewielkich zmian w otoczeniu, np. ciepła z otoczenia.

    Poprzez domieszkowanie, krzem przekształca się w przewodnik prądu (jednak o słabej przewodności).

    ogniwo fotowoltaiczne warstwa przejściowa

    Fosfor ma pięć elektronów, a więc o jeden za dużo, bor natomiast ma trzy elektrony, a zatem o jeden za mało, mogą się zatem wymienić. I tak właśnie się dzieje. Nadwyżkowy elektron przemieszcza się od fosforu do boru, nawet pomimo tego, iż nie jest to jego miejsce. Proces odbywa się tak długo, aż wszystkie wolne elektrony zostaną przydzielone do boru. Po zakończeniu procesu mamy warstwę, w której są jedynie atomy boru z czterema elektronami. Tę warstwę nazywamy warstwą przejściową.

    ogniwo fotowoltaiczne warstwa przejściowa bor

    W warstwie przejściowej wszystkie atomy mają odpowiednią ilość elektronów. W związku z tym elektrony nie przemieszczają się i pozostają związane z atomami boru. Jednak wraz z elektronami nastąpiło przesunięcie ładunku. Co to oznacza? To oznacza, iż stworzyliśmy biegun elektryczny. Podobnie jak we wtyczce elektrycznej, która również posiada biegun dodatni oraz biegun ujemny.

    W górnej warstwie brakuje elektronów, które zabrał bor, więc pojawił się tam biegun dodatni. Natomiast na dole, tam gdzie jest bor, znajduje się więcej elektronów niż potrzeba. W ten sposób powstał obszar ujemny.

    Tak wygląda ogniwo fotowoltaiczne bez światła słonecznego. Jest to dość mocno uproszczony opis, ale chodzi o poznanie zasady działania ogniwa fotowoltaicznego.

    Ogniwo fotowoltaiczne – jak działa

    Gdy na ogniwo fotowoltaiczne zaczyna padać światło słoneczne w formie fotonów (nośników energii), powoduje to oderwanie elektronów, które wcześniej połączyły się z atomami boru. Pole elektryczne powoduje z kolei przyciąganie przeciwnych ładunków. Elektron ma ładunek negatywny (minus), więc przemieszcza się w kierunku warstwy dodatniej, wyzwalając przepływ prądu.

    Na górnej i dolnej powierzchni ogniwa fotowoltaicznego umieszczone są elementy z materiałów przewodzących, które wyłapują elektrony. Gdy oba metale połączymy przewodem, w którym zamontowana będzie żarówka, elektrony z górnej części warstwy dodatniej zostaną przesłane przez ten przewód do żarówki. Tak długo jak świeci słońce, w przewodzie będą pojawiały się nowe elektrony. Gdy elektrony przemieszczają się w przewodzie, pojawia się przepływ prądu a żarówka się świeci.

    ogniwo fotowoltaiczne zasada działania

    Atom boru w warstwie przejściowej, po oddaniu elektronu pozostaje z dziurą. W dziurę wskakuje elektron z innego atomu boru. Tak długo jak świeci słońce, elektrony mogą przeskakiwać. Energia słońca oderwała je od pierwszego atomu. Poza tym, elektrony są przyciągane przez warstwę dodatnią i wypychane przez warstwę ujemną. W ten sposób przemieszczają się, aż dotrą na górę warstwy dodatniej, skąd przemieszczają się po przewodzie, aż ponownie dotrą do ogniwa fotowoltaicznego – tym razem w dolnej części, skąd rozpoczynają swoją ponowną wędrówkę ku górze. Ogniwo fotowoltaiczne przestaje działać, gdy słońce przestaje świecić. Wówczas elektrony pozostają tam, gdzie się akurat zatrzymały.

    Poniższy film wyjaśnia zasadę działania ogniwa fotowoltaicznego. Film jest po niemiecku, ale dostępne są napisy tłumaczone automatycznie.

    Zasada działania ogniwa fotowoltaicznego

    Produkcja ogniwa fotowoltaicznego

    Proces produkcji począwszy od surowego kwarcu a skończywszy na ogniwie fotowoltaicznym obejmuje szereg etapów, zaczynając od pozyskania i oczyszczenia krzemu, poprzez wycięcie wafli krzemowych, a skończywszy na ogniwach słonecznych.

    Jedynie kilku producentów kontroluje wszystkie etapy produkcji, od kwarcu po ogniwa. Większość firm produkujących moduły fotowoltaiczne na ogół skupia się na montażu kupionych od zewnętrznych dostawców ogniw słonecznych.

    Struktura branży produkcji ogniw fotowoltaicznych

    W branży fotowoltaicznej, firmy zajmujące się produkcją od kwarcu po ogniwa słoneczne można podzielić na 3 typy, które koncentrują się na wszystkich lub tylko niektórych częściach procesu produkcji:

    1. Producenci ogniw fotowoltaicznych od kwarcu po ogniwo, czyli firmy, które zasadniczo kontrolują cały proces produkcji.
    2. Producenci wafli krzemowych – od kwarcu po wafel krzemowy – firmy, które zajmują się procesem od pozyskania kwarcu po wycięcie wafli krzemowych. Wafle są następnie sprzedawane producentom ogniw, którzy posiadają technologię ich dalszej obróbki.
    3. Producenci ogniw fotowoltaicznych od wafla po ogniwo – chodzi o nieliczną grupę producentów modułów fotowoltaicznych kupujących wafle krzemowe od zewnętrznych dostawców, z których następnie produkują własne ogniwa fotowoltaiczne.

    Proces produkcji ogniw słonecznych rozpoczyna się od produkcji polisilikonu.

    Produkcja polisilikonu

    Produkcja polisilikonu składa się z trzech etapów:

    • produkcji surowego krzemu,
    • oczyszczania krzemu,
    • procesu Siemensa

    Surowy krzem polikrystaliczny, powszechnie określany jako polisilikon, jest formą krzemu o wysokiej czystości, która służy jako podstawowy surowiec w produkcji ogniw fotowoltaicznych oraz półprzewodników.

    Produkcja surowego krzemu

    fotowoltaika kwarc
    Żyła kwarcu w kamieniołomie. Źródło: Autorstwa Pudelek (Marcin Szala) – Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=11113061

    Stosowany w panelach fotowoltaicznych krzem jest uzyskiwany z kwarcu, a kwarc wydobywany jest najczęściej w kopalniach odkrywkowych.

    Do produkcji wafla krzemowego potrzebny jest czysty krzem, który należy uzyskać poprzez oczyszczenie kwarcu, w którym znajdują się zanieczyszczenia.

    Piasek kwarcowy wydobyty w kopalni, jest mieszany na ogół z węglem i topiony w piecu łukowym w temperaturze 2.000 stopni Celsjusza. W wyniku reakcji chemicznych powstaje krzem i tlenek węgla.

    Taki metalurgiczny krzem ma czystość zbliżoną do 99%, czyli zawiera 1% innych pierwiastków niż krzem. Pomimo iż 99% wydaje się wysoką czystością, nie jest ona wystarczająca do zastosowania w ogniwie fotowoltaicznym.

    Oczyszczanie krzemu

    Zanieczyszczenia krzemu, który ma być zastosowany w ogniwach fotowoltaicznych nie mogą być większe, niż jeden atom zanieczyszczenia na każde 100 milionów atomów krzemu. Odpowiada to czystości na poziomie 99,999999%.

    Krzem uzyskany na poprzednim etapie (o czystości 99%), mieszany jest w reaktorze z chlorowodorem, tworząc związek zwany trichlorosilanem, który jest cieczą w temperaturze pokojowej, a następnie jest dalej oczyszczany przez wielokrotną destylację.

    Proces Siemensa

    Na kolejnym etapie, zwanym procesem Siemensa, krzem jest oddzielany od chlorowodoru. Oczyszczony trichlorosilan jest wprowadzany wraz z wodorem do reaktora, gdzie jest podgrzewany do temperatury ponad 1.000 stopni Celsjusza.

    Pod wpływem temperatury, krzem osadza się na drucie znajdującym się w piecu. W procesie Siemensa uzyskuje się krzem o czystości 99,999999%.

    W ten sposób powstaje krzem polikrystaliczny. Proces wytwarzania krzemu monokrystalicznego jest opisany poniżej.

    Struktura kryształu krzemu

    Jaka jest różnica pomiędzy krzemem polikrystalicznym a monokrystalicznym?

    Krzem polikrystaliczny jest spiekany z kilku odrębnych kryształów krzemu, gdzie widać pomiędzy nimi wyraźne granice – panele polikrystaliczne mają kolor niebieski i niejednolitą powierzchnię.

    krzem monokrystaliczny polikrystaliczny
    Struktura kryształu krzemu monokrystalicznego i polikrystalicznego

    W krzemie monokrystalicznym wszystkie atomy krzemu są połączone ze sobą, nie widać granicy pomiędzy kryształami. Dodatkowo, krzem monokrystaliczny osiąga większą sprawność konwersji energii słonecznej na elektryczną.

    W jaki sposób z krzemu polikrystalicznego uzyskuje się krzem monokrystaliczny? Ładuje się go ponownie do kadzi i poddaje dalszej obróbce.

    Formowanie pręta krzemu monokrystalicznego

    Krzem polikrystaliczny uzyskany z procesu Siemensa zostaje skruszony i wrzucony do pieca, aby uzyskać krzem monokrystaliczny. W piecu można uzyskać wafel typu p lub wafel typu n. Aby wyprodukować wafel typu p, dodawany jest bor lub gal, aby uzyskać wafel typu n, dodawany jest fosfor, albo antymon.

    proces czochralskiego
    Kształtowanie pręta krzemu monokrystalicznego

    Aby uzyskać długi pręt monokrystaliczny, należy w rozpuszczonym krzemie zanurzyć tzw. zarodek kryształowy krzemu monokrystalicznego, a następnie bardzo powoli wyciągać powstający pręt, równocześnie go obracając.

    Dawniej panele fotowoltaiczne składały się z okrągłych ogniw krzemowych, ponieważ ogniwa o właśnie takim kształcie powstawały w procesie Czochralskiego.

    Formowanie wafli krzemowych

    Pojedynczy wafel krzemu był dawniej wycinany z cylindrycznego pręta krzemowego tworząc okrągłe ogniwa fotowoltaiczne.

    formowanie ogniwa fotowoltaicznego
    Formowanie wafli krzemowych

    Obecnie kryształ jest przycinany do kształtu zbliżonego do kwadratu lub prostokąta. W ten sposób istotnie zwiększono wypełnienie modułu fotowoltaicznego przez ogniwa fotowoltaiczne. Dużo łatwiej jest poukładać kwadratowe lub prostokątne niż okrągłe ogniwa słoneczne w prostokątnym module.

    Wycinanie wafli krzemowych

    Kwadratowy lub prostokątny blok krzemu monokrystalicznego tnie się za pomocą nici na wafle. Początkowo stosowano nicie stalowe, jednak generowało to znaczny odpad i z czasem nicie stalowe zastąpiono diamentowymi.

    cięcie wafli krzemowych
    Po lewej stronie: wycinanie wafli za pomocą nici diamentowej

    Wafel monokrystaliczny jest jednolity, nie ma w nim granic pomiędzy wiązaniami / atomami krzemu, w waflu polikrystalicznym widoczne są natomiast granice pomiędzy blokami krzemu.

    Teksturowanie powierzchni wafla krzemowego

    Powierzchnia krzemu krystalicznego odbija ponad 30% padających promieni słonecznych. Poziom odbicia można zmniejszyć poprzez teksturowanie powierzchni.

    wafel krzemowy tekstura
    Odbicie może powodować utratę ponad 30% padającego światła. Piramidy mają zapewnić lepsze pochłanianie światła. Po lewej stronie – tekstura uzyskana w laboratorium, po prawej – w produkcji przemysłowej

    Na powierzchni wafla tworzy się teksturę w postaci mikroskopijnych piramid. Piramidy tworzy się, aby uzyskać warstwę przeciwodblaskową w waflu. Chodzi o to, aby promienie słoneczne padające na ogniwo, nie odbijały się i nie wracały do atmosfery, ale aby mogły odbić się od kolejnych piramid i wpaść do ogniwa, aby następnie zostać przetworzone na energię elektryczną.

    Złącze p-n

    O tym, czy ogniwo jest typu p czy n, zależy od tego, którego materiału jest więcej. W ogniwie typu n, większą ilość stanowi krzem typu n, natomiast krzem typu p stanowi jedynie cienką warstewkę. Natomiast w module typu p sytuacja jest odwrotna.

    złącze p-n
    Złącze p-n. Warto zwrócić uwagę, na różnicę grubości pomiędzy podłożem a emiterem

    Gdy mamy już krzem typu p (np. z domieszką galu), musimy do niego dodać warstwę krzemu typu n. Aby wytworzyć warstwę typu n, wafel jest ogrzewany w atmosferze związków fosforu w gazowej postaci do temperatury ok. 850 stopni Celsjusza. Czyli, złącze p-n powstaje za pomocą dyfuzji atomów w wysokiej temperaturze. W wyniku tego procesu powstaje cienka (kilkaset nm grubości) warstwa, w której znajduje się przewaga atomów fosforu.

    Warstwa pasywacyjna

    Warstwa pasywacyjna służy ograniczaniu możliwości rekombinacji elektronów z dziurami, które prowadzi do zmniejszenia wytwarzanej energii elektrycznej (rekombinacja to łączenie się elektronów z dziurami, bez wytwarzania prądu elektrycznego). Pasywacja zapobiega rekombinacji (łączeniu) elektronów i dziur w ogniwie, „zmuszając” je do przemieszczania się wzdłuż obwodu elektrycznego, aby się połączyć.

    warstwa pasywacyjna
    Warstwa pasywacyjna w ogniwie fotowoltaicznym. Pasywacja działa jak lustro dla elektronów i dziur, odpychając nośniki ładunku od powierzchni.

    Napięcie na ogniwie fotowoltaicznym jest różnicą pomiędzy ilością negatywnie naładowanych atomów a ilością pozytywnie naładowanych atomów. Dlatego przeskakiwanie elektronów w kierunku dziur (rekombinacja) zmniejsza sprawność ogniwa.

    Budowa ogniwa fotowoltaicznego

    Znajdujące się w górnej części ogniwa busbary, są połączone z emiterem typu n, natomiast dolne elektrody połączone są z krzemem typu p. Robi się to po to, aby elektrony przemieszczały się przez obwód elektryczny, zamiast rekombinować (łączyć się) w ogniwie PV, co spowodowałoby spadek sprawności ogniwa.

    ogniwo fotowoltaiczne perc budowa
    Ogniwo solarne PERC typu P

    W ogniwie PERC, w jego dolnej części, znajduje się dodatkowa warstwa pasywacyjna, umożliwiająca dodatkowe wykorzystanie fotonów, które przeszły przez ogniwo.

    ogniwo fotowoltaiczne topcon budowa
    Ogniwo solarne TOPCon typu N

    Tunelowa warstwa pasywacyjna w dolnej części ogniwa solarnego, powoduje zwiększoną absorbcję fotonów, przez co wzrasta sprawność ogniwa i jednocześnie obniża się jego temperatura pracy.

    Busbary – szyny zbiorcze

    W ogniwie słonecznym znajdują się cienkie paski naniesione z przodu i z tyłu ogniwa, które przewodzą prąd. Paski te nazywane są szynami zbiorczymi (z ang. busbarami) i mają ważne zadanie: przewodzą prąd stały wytwarzany przez ogniwo fotowoltaiczne.

    busbar fotowoltaika
    Liczba busbarów (BB) w ogniwach ulegała zwiększeniu na przestrzeni lat

    Liczba busbarów ma wpływ na parametry pracy ogniwa. Zwiększenie liczby busbarów skraca drogę, jaką przebywa elektron, co ułatwia przepływ prądu. Powoduje również zmniejszenie natężenia prądu, jaki płynie przez pojedynczy busbar, przyczyniając się do obniżenia temperatury pracy ogniwa.

    Policz oszczędności z instalacji fotowoltaicznej

    kalkulator pobiera dane o nasłonecznieniu z map Google
    możesz sprawdzić jaka pojemność baterii jest najbardziej opłacalna dla Ciebie
    policzysz, w ile lat zwróci się Twoja instalacja PV
    Kalkulator

    Podsumowanie

    • Ogniwo fotowoltaiczne jest najważniejszym elementem modułu fotowoltaicznego – umożliwia przekształcenie promieniowania słonecznego w energię elektryczną.
    • Zjawisko fotowoltaiczne odnosi się do procesu, w trakcie którego światło jest zamieniane w prąd.
    • Tak długo jak świeci słońce, tak długo ogniwo fotowoltaiczne wytwarza prąd.

    Skorzystaj z formularza kontaktowego